ငါကမာတာ

နီ၊ စား ဆင္းရဲ က်င္၊ ကိုက္၊ ခဲလဲ
ညည္းညဴမဖက္ ရွိဆက္လက္ကာ
ထမ္းလတ္ပါေရ ဝမ္းတြင္းလြယ္လို႔။

ျပင္းစြာဒုကၡ ခံစားရလဲ
မမႈပါဘဲ စိတ္အားခဲကာ
ေခၚလတ္ပါေရ ေလာကလယ္သို႔။

လူၿခီတိတ္ဆိုက္ ညည့္နက္ခိုက္လဲ
ထကာငိုယ္ို အစာလိုခါ
တိုက္လတ္ပါေရ ရင္ခ်ိဳရည္နို႕။

အသိမဝင္ နားမဆင္လဲ
သာယာသံေနွာ သွ်ိန္ဒိုင္ခ်ိဳးကာ
ေခ်ာ့ျမဴပါေရ ဘုေခ်အိပ္ဖို႔။

ၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပါက္ေပါက္ အရြယ္ေရာက္လဲ
ဂရုတစိုက္ အႀကိဳက္လိုက္ကာ
ျပဳစုပါေရ ငါ့ကမာတာျဖစ္နီလို႔။


သိရီေစာျခိမ့္

ေမေမကို ေဒကဗ်ာေခ်နန္႔ ဟိခိုးကန္ေတာ့ပါေရ။